Αυτό που γράφω αξίζει, επειδή το διαβάζεις

Της Μαρίνας-Σελήνης Κατσαϊτη*

Τις τελευταίες ημέρες δεν έχω έμπνευση. Δεν έγραψα ούτε μια γραμμή. Έχω κούραση. Σωματική, πνευματική και ψυχολογική. Και καμία έμπνευση. 

Χθες πήγα για ύπνο κουρασμένη. Την προηγούμενη εβδομάδα βγήκαν οι «Βαλκυρίες». Σήμερα το πρωί ξύπνησα, έφτιαξα ένα τσάι και άνοιξα τον υπολογιστή. Και βρήκα δώρο. You’ ve got mail! (Έχετε μήνυμα στον υπολογιστή σας). Το μήνυμα έχει έρθει από έναν αγαπημένο μου άνθρωπο.

Θέμα: “Κάποιες σκέψεις με αφορμή τις “Βαλκυρίες” και οχι μόνο”

 Κείμενο: Σου στέλνω αυτό το μήνυμα με την ελπίδα ότι δεν σε κουράζω αλλά με τη σιγουριά ότι τουλάχιστον θα το διαβάσεις χωρίς να σκεφθείς “σιγά άλλη μια κουραστική έκθεση ιδεών”. Σκέφθηκα πολύ για το εάν έπρεπε να σου γράψω αλλά ο προβληματισμός και η στεναχώρια που νοιώθω εδώ και πολύ καιρό γι΄αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου τόσο στο μικρόκοσμό μου αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο με έκαναν να σου στείλω αυτές τις σκέψεις, να τις εκφράσω για να αποσυμπιεστώ Ζούμε σε μία χώρα που κατά τ’ άλλα, οι ρίζες της είναι βαθιά ριζωμένες στο χώμα. Θρησκεία, αξίες, ιδανικά, παράδοση και πολιτισμός που όμως, καταπατήσαμε (σιγά – σιγά και μεθοδικά).
 Φτάσαμε στην παρακμή γιατί το «δεν πειράζει» έγινε σημαία μας. Χρόνια τώρα, «έλα μωρέ, τι έγινε… δεν πειράζει» για το ένα, για το άλλο και για τα χίλια μύρια. Δεν πειράζει, κάν’ το, το κάνουν όλοι. Λίγο, λίγο αφαιρούσαμε μόνοι μας το συνδετικό υλικό του σπουδαίου “είναι” μας.
 Ατιμωρησία, ασυδοσία (τη βαφτίσαμε δημοκρατία-ελευθερία). Η ηθική μαράζωσε. Μοιάζει να πέθανε. Σάπισε η κοινωνία μας. Το προσωπικό συμφέρον πάνω απ’ όλα. Ακόμα κι αν έχει να κάνει με τον θάνατο του συνανθρώπου μας. Των ίδιων μας των παιδιών. Ο θάνατός σου η ζωή μου ένα πράμα. Πέτρα τα συναισθήματα. Ο άνθρωπος άφησε την ψυχή του να ζαρώσει και αρρώστησε.
 Το «δεν πειράζει» μας βγήκε ξινό. Η κατάσταση της πατρίδας μας τραγική, την καταντήσαμε παλιόψαθα, χάσαμε “ό,τι πολύτιμον τζοβαϊρικόν έχομεν”. Η παρακμή που ζούμε, είναι πνευματική. Η κατρακύλα ξεκινάει πάντα από τα έσω προς τα έξω. Πρώτα η σκέψη, μετά η πράξη και μετά οι συνέπειες.
 Θρησκεία, αξίες, ιδανικά, παράδοση τα πετάξαμε ως οπισθοδρομικά.
 Πετάξαμε οι ανόητοι την αλάνθαστη πυξίδα μας, τη χρυσή μας πυξίδα. Είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις τις αξίες, την ηθική όταν λείπουν από γύρω σου. Αρχίζεις να αμφιβάλεις για το εαν σκέφτεσαι και πράττεις σωστά. Οι λογικοί φαίνονται τρελοί και οι τρελοί κανονικοί άνθρωποι. Σημείο των καιρών
 Η λύση όμως πιστεύω, είναι πάντα η ίδια, απλή και γνωστή. Η έρευνα του εαυτού μας και μόνο. Η συνειδητοποίηση της “βρωμιάς μας” και στη συνέχεια η μετάνοιά μας. Η μετάνοια, που δεν φωνάξαμε στην αδικία, στην ασυδοσία, στο παράλογο. Δεν αντιδράσαμε διότι έχουμε χάσει τον εαυτό μας, έχουμε χάσει τα ξυπνητήρια μας αυτά που μας έκαναν να κάνουμε τη διαφορά πάντα. Πότε θα συνέλθουμε?? Όταν ΟΜΑΔΙΚΩΣ, ΟΛΟΙ ΜΑΣ, φάμε πολύ δυνατή σφαλιάρα (εμείς τη χρειαζόμαστε σε υπερθετικό βαθμό λόγω του μέγιστου της κατάντιας μας). Είμαι αισιόδοξη, τα μαύρα σύννεφα έρχονται γοργά από παντού. Βλέπω πολλές, δυνατές εθνικές και ατομικές σφαλιάρες.
 Μόνο όταν γονατίσεις σηκώνεσαι (το ελπίζω). Και τότε ελπίζω να λειτουργήσουν τα ξυπνητήρια μας που είναι μπολιασμένα στο DNA μας και να έχουμε την επιστροφή του ασώτου τόσο ατομικά όσο και εθνικά.
 Θεέ μου, βοήθησέ μας να παραμείνουμε παιδιά Σου. Καληνύχτα!!!

Από το Δεκέμβριο που ξεκίνησα να αρθρογραφώ, λαμβάνω αρκετά μηνύματα, μεγαλύτερα ή μικρότερα σε έκταση από εσάς, τους αναγνώστες. Και για ένα πράγμα είμαι χαρούμενη και περήφανη. Που μπορώ να ακουμπήσω την καρδιά κάποιων ανθρώπων και που αντιλαμβάνομαι ότι εκφράζω τις ανησυχίες πολλών. Το πόνημα αυτό μου αποδεικνύει πως δεν είμαι μόνη μου. Και χαίρομαι  γι’αυτό. Και παίρνω δύναμη και κουράγιο. Είμαστε πολλοί. Αλλά είμαστε σκόρπιοι. Πρέπει να οργανωθούμε, να συντονιστούμε, να ανασκουμπωθούμε και να παλέψουμε. Πρέπει να κάνουμε το χρέος μας. Να συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε την ακεραιότητά μας και να παλεύουμε για το καλό. Αυτό το γενικό καλό. Το καλό όλων. Αυτό το καλό που δεν σου κοστίζει, δεν σου στοιχίζει τίποτα να το πράξεις, αλλά μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αυτό το καλό, που παλιά θεωρούνταν αυτονόητο, λίγο πιο πρόσφατα θεωρούνταν ρομαντικό, ενώ σήμερα θεωρείται ένδειξη βλακείας. 

Δεν μιλάω για υπερβολές. Ούτε για τρέλες. Μιλάω για πράγματα απλά. Όπως να βοηθήσεις μια γυναίκα που έχει ένα μωρό στην αγκαλιά να μεταφέρει τα ψώνια. Να μην πιάνεις μια θέση πάρκινγκ όταν μπορείς αντί για δυο, σκεπτόμενος και τον επόμενο. Να πιάσεις το πλαστικό μπουκάλι που παίρνει ο αέρας, πριν αυτό καταλήξει στη θάλασσα. Μιλάω για την ανέξοδη «Καλημέρα» και το μη ανταγωνιστικό χαμόγελο στον περαστικό. Αναφέρομαι στο απλό αλλά όχι εύκολο «Ευχαριστώ». 

Ας κάνουμε πάλι τα απλά εύκολα. Και ας τολμήσουμε να πάμε πίσω στα απλά. Και ας μη δεμονοποιούμε το καλό. Και όταν θυμηθούμε το καλό, θα ξανανιώσουμε την ουσία της ζωής. 

Υ.Γ.: Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τα μηνύματά σας. Με γεμίζουν χαρά και συγκίνηση.

*Η Μαρίνα-Σελήνη Κατσαΐτη είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Οικονομικής Ανάλυσης, Πρόεδρος στο Τμήμα Περιφερειακής και Οικονομικής Ανάπτυξης Άμφισσας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών